PROLOG

Szaleńczy wiatr podrywał do góry sukienkę i rozwiewał niesforne, dziewczęce włosy na wszystkie strony. Młoda, przepiękna kobieta o orzechowych, przerażająco smutnych oczach samotnie wędrowała w stronę jednej z najbogatszych dzielnic Londynu. Zdawała się nie zwracać uwagi na nieprzychylne warunki atmosferyczne uparcie brnąc do przodu i zaciskając pełne, malinowe usteczka w wąską kreskę.

Kto jak kto, ale Hermiona Granger z pewnością nie miała powodu do szerokiego uśmiechu na twarzy. Nie można było winić dziewczyny. Niespełna pół roku temu straciła narzeczonego - Ronalda Weasleya. Jakby tego było mało w wyniku ciężkiego szoku poroniła tym samym unicestwiając niespełnione marzenia i zatracając się w wirze pracy jaki zafundowało jej ministerstwo. 

- Jak sobie radzi? - czarnowłosy mężczyzna z udręczoną miną odwrócił wzrok od szerokich okiennic przez które mógł obserwować przytłaczający, choć rzeczywisty obrazek.

- Bez zmian Severusie - westchnął Michael kierując się w stronę skórzanej kanapy i sącząc powoli mugolskie martini.

- Gdyby tylko wiedziała...

- Nie dowie się - zapewnił młodzieniec.

Severus Snape spojrzał z ukosa na przystojnego, młodego blondyna. Niespiesznie opadł na fotel mieszczący się na przeciwko niego i zapytał wpatrując się w niego uważnie

- Dlaczego ty nie podejmiesz się tego zadania?

- Przerabialiśmy to. Reszty dowiesz się w swoim czasie.

- To, że pochodzisz z rodziny Malfoya nie znaczy jeszcze, że nie byłbyś zdolny tego dokonać. - zaperzył się mężczyzna ciskając błyskawicami w Michaela. On, nauczyciel eliksirów miał się podjąć tego zadania? - słuchaj. Nie mam..

- Tak, tak doświadczenia w tych sprawach. Powtarzasz się wuju. Nie zapominaj jednak - wszyscy mają cię za zmarłego. Co miałbyś ze sobą począć? Przecież nie wrócisz nauczać w Hogwarcie. - wysunął argument. Starszy zastygł na moment w bezruchu by wreszcie wzruszyć bezradnie ramionami i ze zrezygnowaniem oznajmić

- Jestem gotowy.

- Wspaniale! - Michael zatarł dłonie a jego twarz rozświetlił szeroki, olśniewający uśmiech. - w takim razie widzimy się jutro. Poza tym - odwrócił się jeszcze w stronę najwyraźniej przybitego całą tą sytacją byłego mistrza eliksirów - mylisz się. Jestem przyjacielem Hermiony.

- CO? - wyrwało się mężczyźnie, ale odpowiedział mu już tylko huk zamykanych z zamachem drzwi.

Cholerny dzieciak! Co jeszcze przede mną ukrywa? Czarnowłosy noga za nogą powlekł się w stronę okna, zaciskając dłonie na parapecie. Jego wzrok zdążył zarejestrować jeszcze jak piękna dwudziestotrzyletnia kobieta znika gdzieś w tłumie kierując się w stronę sąsiedniej ulicy. Westchnął i przymykając oczy szepnął już tylko

- Niczym anioł w nostalgii. 

Krótki prolog, który mam nadzieję zachęci Was do dalszego czytania.